Okul Öncesi Eğitimde Ailenin Rolü

OKUL ÖNCESİ ÇOCUK EĞİTİMİNDE AİLENİN ROLÜ VE ÖNEMİ
GİRİŞ
Bir ülkenin geleceğinin en önemli teminatı çocuklardır. Bu çocuklar bir gün büyüyecek, öğrenimlerini tamamladıktan sonra devlet dairelerinde çeşitli görevlere başlayacaklardır. Kimi hakim, kimi doktor, kimi öğretmen olacak. O millete, çeşitli alanlarda hizmetler sunacaklardır. Bu yüzden bir millet çocuklarına ne derece önem verirse, o derece yükselecek, çağdaş uygarlığa o derece geçecektir.
Sağlıklı , vatanına, milletine sahip çıkacak, duyarlı çocuklar yetiştirmek ancak ailelerin çocuklarını bilinçli şekilde yetiştirmesiyle sağlanacaktır.
PSİKO- SOSYAL GELİŞMEDE AİLENİN ROLÜ
Okul öncesi dönemde çocuğun yaşamındaki en etkili sosyalleştirme kurumu, ailesidir. Bu dönem çocukta başkalarını taklit eğiliminin en yüksek olduğu evredir.
Toplum kültür değerlerinin bir kuşaktan diğerine aktarılması şeklinde temel eğitimsel işlevinin yanında, aile, özellikle okul öncesi dönemde, çocuğun yaşamında etkili bir sosyalleştirme görevi de yapar.
Bütün bunlardan sonra denebilir ki,çocuğun ailesinin yapısı, genişliği, soysa- ekonomik ve kültürel düzeyi, onun ilk sosyal deneyimlerini, dolayısıyla duygusal ve toplumsal gelişimlerini etkileyecektir.
Çoğunlukla sosyo- ekonomik ve kültürel düzeyi yüksek olan ailelerden gelen çocukların, sosyo-ekonomik ve kültürel düzeyi daha aşağı olan ailelerden gelen çocuklara oranla daha başarılı bir sosyal gelişim gösterdikleri savunulur.
Baldwin ve Watson’ın araştırmalarına göre; hoşgörülü ve demokratik evlerde büyüyen çocuklar, arkadaşlarıyla ilişkilerinde daha etkin, daha girişken, yaratıcı fikirler öne sürebilen fikirlerini serbestçe söyleme eğiliminde görülen çocuklar olmaktadırlar. Bu tür çocuklarda kendini denetleme becerisine daha erken rastlanmaktadır.
Anne babalar, çocuklarının bağımsızlık uğruna giriştikleri çabaları destekledikleri ve zor durumlarda onlara yardımcı oldukları taktirde, çocuklarda bağımsızlık duygusunun kolayca geliştiği görülür. Hor gören, cezalandıran ya da hem seven hem de soğuk davranan anne ve babaların çocuklara bağımlı bir kişilik yapısına sahip olmaktadırlar.
Dengeli duygusal ve toplumsal etkileşimin güçlü olduğu aile ortamında, yeterli güven, sevgi ve sevecenlik içinde büyüyen çocuklar, gelişimleri için gerekli deneyimleri elde edebilirler. Bu tür aile ortamlarında, aile üyelerinin kendine düşen sorumlukların bilincinde olması ve çocuğa bağımsızlık yolunda yeterli olanakları hazırlaması, çocuğun sağlam bir kişilik yapısına sahip olmasını sağlar. Her anne babanın bilerek ya da bilmeyerek çocuklarına karşı tutumu değişik olabilmektedir. Bazı çocuklar daha çok sevilmekte, bazılarına baskı yapılmakta, bazıları istenmeyen çocuk olarak görülmekte, bazılarına ise daha çok hoşgörü gösterilmektedir. Bütün bu tutumlar, çocuğun hem kişiliğinin, hem de sosyal gelişiminin değişik biçimler kazanmasına neden olmaktadır.